Η πρώτη γνωριμία του σκηνοθέτη Αντώνη Ρέλλα με τους συντελεστές και πρωταγωνιστές του Θεάτρου Κωφών, έγινε το καλοκαίρι του 2007 κατά την διάρκεια του διεθνούς φεστιβάλ ντοκιμαντέρ με θέματα αναπηρίας “ Emotion Pictures”. Από τις “ψυχές” του φεστιβάλ ο με ακρωτηριασμό σκηνοθέτης, έγινε μονομιάς κομμάτι της ομάδας των κωφών ηθοποιών, που μοίραζαν στο κοινό σκληρό καταγγελτικό κείμενο για το επαπειλούμενο λουκέτο του θεάτρου τους εξαιτίας της πολιτειακής υποχρηματοδότησης. Η σχέση που τότε σχεδόν τυχαία γεννήθηκε, έμελλε τα επόμενα χρόνια να εξελιχτεί σε σχέση ζωής ...
Θα επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τα βαθύτερα “πως” και “γιατί” της σχέσης, με σημείο αναφοράς μας τις εμπειρίες και ερμηνείες του Α. Ρέλλα . Η εστίαση δεν υπηρετεί κανένα συγκεκριμένο σκεπτικό. Είναι τυχαία, όπως οι περισσότερες άλλωστε προσεγγίσεις σε τούτη την ζωή. Οπως εντελώς τυχαία – θυμίζουμε – ήταν η πρώτη επαφή του σκηνοθέτη με τους κωφούς ηθοποιούς όχι οποιαδήποτε στιγμή, αλλά την κρίσιμη στιγμή που οι τελευταίοι έδιναν τη μεγάλη μάχη για την καλλιτεχνική επιβίωσή τους. “ Είχα νιώσει εκείνη την εποχή μια έντονη απέχθεια για χειροκροτήματα, βραβεύσεις και επιφωνήματα θαυμασμού” μας λέει ο Ρέλλας θυμούμενος τα κυρίαρχα συναισθήματα των καιρών της γνωριμίας. Και συνεχίζει σε τόνο ενδόμυχο και αποκαλυπτικό: “Βίωνα επί χρόνια συνεχόμενα την ίδια εμπειρία, αντίκρυζα επί χρόνια συνεχόμενα την ίδια εικόνα. Η ελληνική σημαία αγέρωχη να κυματίζει σε χάρτινη ή υφασμάτινη έκδοση, υπό το στοργικό κτητικό βλέμμα κάθε είδους επισήμων και αρμοδίων. Από κάτω της να παρελαύνουν πρωταθλητές με αναπηρία, προσφέροντας άθελά τους άλλοθι στους στοργικούς επίσημους. Περήφανα χαμόγελα της στιγμής ηρώων της στιγμής, να κρύβουν την βαθιά καταπίεση και οργή, από τα εμπόδια και τον εξαναγκασμό σε υποτελή διαβίωση μιας ολόκληρης ζωής...”