Από ένα σημείο και μετά δεν πατάγανε πάνω στο τσιμέντο αλλά πάνω σε κορμιά". Ο Αλέκος Αδαμαντόπουλος έζησε από κοντά την τραγωδία στη "Θύρα 7" και μέσω του Sport24.gr αφηγείται όσα έζησε στις 6 του ματωμένου εκείνου Φλεβάρη το 1981. "Όλα αυτά τα παιδιά χάθηκαν πολύ άδικα", τονίζει ο νυν πρόεδρος του συνδέσμου των Αγίων Αναργύρων της "Θύρα 7" και ακόμα αναρωτιέται "Γιατί...;"Πριν από 29 χρόνια, την Κυριακή, 8 Φεβρουαρίου 1981, η Ελλάδα συγκλονίζεται από μια είδηση που κανείς δεν μπορεί να πιστέψει. Η κρατική τηλεόραση διακόπτει το πρόγραμμά της, ανακοινώνει το θλιβερό μαντάτο και κάνει έκκληση για αίμα στα νοσοκομεία, όπου έχουν διακομιστεί οι τραυματίες.
Το ντέρμπι της 20ης αγωνιστικής μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ έχει τελειώσει με τους ερυθρόλευκους να επικρατούν με τον επιβλητικό 6-0. Οι μεθυσμένοι από το νέκταρ της χαράς και της περηφάνιας, οπαδοί των Πειραιωτών θέλουν να φύγουν γρήγορα και να βγουν στους δρόμους να φωνάξουν για την επιτυχία της ομάδας τους, να αγκαλιάσουν του ήρωες τους. Η πόρτα της θύρας 7 όμως είναι κλειστή. Ή μισάνοιχτη (δεν έχει σημασία, έπρεπε να είναι ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ).
Τα τουρνικέ (ένα απ΄ αυτά υπάρχει σαν μνημείο, στο "νέο Καραϊσκάκη") δυσκολεύουν την έξοδο. Η μοίρα έχει αποφασίσει τη συνέχεια και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει την ροή της. Παιδιά πέφτουν, ποδοπατιούνται και η τραγωδία παίρνει σάρκα και οστά. Η πεσμένη μάζα όλο και μεγαλώνει. Φωνές απελπισίας και πανηγυρισμών αναμειγνύονται.
Ο χάρος παραμόνευε απρόσκλητος σε μία γιορτή που εξελίχθηκε σε τραγωδία. Οι αστυνομικοί ξεριζώνουν την πόρτα για να βγουν όσοι περισσότεροι μπορούν. Δεκαεννιά άτομα δεν τα κατάφεραν, πέθαναν από ασφυξία στα σκαλοπάτια του... σπιτιού τους. Οι τραυματίες ακόμα περισσότεροι. Τα νοσοκομειακά έσπευσαν στο χώρο και μετέφεραν μικρά παιδιά βαμμένα στο χρώμα της καρδιάς τους. Στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά δύο βαριά τραυματίες δεν τα κατάφεραν και ξεψύχησαν.
Τελικός απολογισμός 21 θύματα. Τα θύματα της θύρας 7...
"Οι πόρτες ήταν κλειστές..."
Ο Αλέκος ήταν εκείνη την ημέρα στο Καραϊσκάκη όπως κάθε Κυριακή. "Όλα ήταν όπως πάντα", λέει στο
Sport24.gr και η φωνή του αρχίζει να βαραίνει...
"
Εκείνη την περίοδο τα παιχνίδια ήταν νωρίς και όπως κάθε Κυριακή ξεκινήσαμε νωρίς για το γήπεδο. Μαζευτήκαμε όπως πάντα σε κάποια μαγαζάκια που υπήρχαν εκεί γύρω και έπειτα πήγαμε για το γήπεδο. Εισιτήριο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα εκείνη την ημέρα. Τότε ο Ολυμπιακός ξεκινούσε δυναμικά με πολύ καλή ομάδα και εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι πάντα κοντά στην ομάδα αλλά εκείνες τις ημέρες ο ενθουσιασμός ήταν μεγαλύτερος γιατί όλοι έβλεπαν πολύ καλό ποδόσφαιρο και διαισθάνονταν πως η συγκεκριμένη φουρνιά μπορεί να πετύχει πολλά. Ήμασταν αισιόδοξοι όλοι έξω από το γήπεδο αλλά κανείς μας δεν περίμενε πως το σκορ θα φτάσει στο 6-0.
Ίσως αυτός να συνέβαλε στην τραγωδία. Η εφορία που υπήρχε ήταν μεγάλη μετά από μία τέτοια νίκη σε ένα ντέρμπι και όπως ήταν φυσικό τα μυαλά ήταν και λίγο πάνω από το κεφάλι όταν τελείωσε ο αγώνας. Ήταν βέβαια και κακή η κατασκευή στο Καραϊσκάκη τότε. Δεν είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα, δεν υπήρχαν προστατευτικές μπάρες στην μέση στα σκαλιά αλλά ούτε και στις άκρες ώστε να κρατηθεί κάποιος. Ήταν έτσι φτιαγμένη και η Θύρα με όλο τον κόσμο να βγαίνει από ένα σημείο σε μία στροφή όπου ο πίσω δεν μπορούσε να δει την έξοδο και να αντιληφθεί τι γίνεται μπροστά του. Η ροή του κόσμου για την έξοδο ήταν μεγάλη και κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει αυτό. Από ένα σημείο και μετά δεν πατάγανε πάνω στο τσιμέντο αλλά πάνω σε κορμιά. Εν τω μεταξύ τα τουρνικέ ήταν στις θέσεις τους και οι πόρτες κλειστές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνει ό,τι έγινε εκείνο το απόγευμα.
Ξέρω πολύ καλά τι έγινε με την πόρτα, γιατί πριν σφυρίξει ο διαιτητής έφυγα για να πάω στην θύρα 1. Την ώρα που πήγαινα για την έξοδο στην Θύρα 7 συνάντησα κάποια παιδιά που μου είπαν: "Αλέκο πάμε από την έξι γιατί μπροστά είναι κλειστά". Έτσι γύρισα πίσω και βγήκα από την διπλανή θύρα. Στην αρχή κανείς μας δεν κατάλαβε τι είχε γίνει. Από την θύρα 1 ακούσαμε τα ασθενοφόρα. Ήταν πολλά και έφταναν συνεχώς. Το ένα πίσω από το άλλο με τις σειρήνες να ουρλιάζουν και το μόνο που ξέραμε ήταν ότι κάτι έγινε στην 7. Εκείνη τη στιγμή δεν περιμέναμε ότι είχε γίνει αυτός ο χαμός. Έφτασα έξω από την 7 όταν είχε ήδη γίνει το κακό και τα ασθενοφόρα έφευγαν γεμάτα για το Τζάνειο και τα υπόλοιπα νοσοκομεία. Ακόμα και τότε δεν πιστεύαμε τι είχε γίνει. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγωδίας. Βλέπαμε τους τραυματίες αλλά δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μας. Ακόμα και όταν βλέπαμε παιδιά μελανιασμένα πιστεύαμε πως θα επανέλθουν. Δεν είναι δυνατόν να το συλλάβει ανθρώπινος νους".
Όσοι έζησαν εκείνες τις στιγμές θα τις έχουν πάντα χαραγμένες στην μνήμη τους. "
Θυμάμαι χαρακτηριστικά το επόμενο παιχνίδι. Ήμασταν πάλι εκεί στην θύρα 7, αλλά όταν ο διαιτητής σφύριξε την λήξη κανείς δεν κουνήθηκε. Όλοι είχαμε παγώσει. Ακόμα δεν το είχαμε βγάλει από το μυαλό μας και ούτε πρόκειται ποτέ. Αρχίσαμε να βγαίνουμε με αργούς ρυθμούς. Πέντε-πέντε και σιγά-σιγά. Δεν έχω ξαναδεί πιο σταδιακό άδειασμα κερκίδας. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη καθώς 21 παιδιά, είχαν χάσει τη ζωή τους σε εκείνο το σημείο."
Αναρτήσεις
