ΜΙΑ ΦΑΤΝΗ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ -ΠΟΙΗΜΑ

έρχονται τα Χριστούγεννα
και κάποιοι μοναχοί τους,
δεν θα στολίσουνε δεντρί
θαναι βαριά η ψυχή τους

οι αναμνήσεις οι παλιές
στοιχειώνουν το μυαλό τους,
μέσα σε δάκρυα και λυγμούς
πνίγουνε τον καημό τους

ένοιωσα το συναίσθημα
στον ξαφνικό χαμό της,
και δέντρο δέν ξανάστησα
μετά το θάνατο της

πέρασαν χρόνια και καιροί
κι η μοναξιά η κακούργα
μου είχε κλέψει τη ζωή
για όνειρα καινούργια

περνούσα τα Χριστούγεννα
μαύρα και πονεμένα,
και απ τη θλίψη την φριχτή
τάχα σχεδόν χαμένα

θέριεψε όμως δύναμη
μέσα απ τα όνειρα μου,
μια φάτνη στα ερείπια
να στήσω στα στερνά μου

ευθύς ξαναστηλώθηκα
και το κουράγιο βρήκα,
και πάλι αρματώθηκα
κι απ τη μιζέρια βγήκα

ξεχύθηκα σαν άνεμος
σε στράτες σκονισμένες,
μα και σε ρούγες φωτεινές
που είχα για χαμένες

όμως βαθιά και μέσα μου
τη θαλπωρή ζητούσα,
μέχρι που βρήκα την ψυχή
που δήλωσε "παρούσα"

γιαυτό και σεις μοναχικοί
μια φάτνη ξαναστήστε,
και τη δική σας γέννηση
και πάλι ξαναζήστε